روزنه نور امید 🙂
الان داشتم می نوشتم توی دفترم و یه جایی یهو به خودم استپ شدم.
من اینو نوشتم :
خدایا سپاسگزارم بابت فلان اتفاقی که برای x رخ داد. و دلایلم رو نوشتم . و در آخرش گفتم خدایا ممنونم که یه بار دیگه بهم ثابت کردی با صبر و حوصله و با آرامش و اعتماد به زمان بندی تو، بهترین اتفاقات ، در بهترین زمان ممکن برای تک تک بنده هات رخ میده.
یهو به خودم اومدم و از خودم پرسیدم چرا این موضوع رو به خودت و اتفاقات زندگی خودت بسط نمیدی؟؟؟
راستش شوکه شدم. انگار سیلی خوردم.
و بقیه ژورنال نویسیم رو این طوری ادامه دادم :
خدایا شکرت که بعد از اون اتفاق و رفتنش من تلاش کردم آدم بهتری باشم. و و و ....
بعد از اون ماجرا ، ته ته تهههه قلبممممم هنوز یه روزنه نور امید روشن بود و هنوز هم هست .
کاملا قطع امید نکردم. کامل نبریدم.
بلکه شروع کردم به خودسازی .
حرفه تر و منظم تر ورزش کردم .
سالم تر غذا خوردم.
هر روز و هر شب شکر گذاری میکنم .
کتاب بیشتر میخونم . و البته عمیق تر و کتاب های مفید تر .
برای کودک درونم وقت میذارم و به صداش گوش میدم.
برای بهتر شدن شخصیتم ، افکارم ، رفتارم وقت میذارم .
برای بالا بردن اعتماد به نفسم تلاش میکنم و با کمک کتاب و تکنیک هاش خودم رو رشد میدم .
از همه مهمتر یاد گرفتم خودم رو دوست داشته باشم، و هر بار که در آینه به خودم نگاه میکنم ، زیبایی های ظاهری خودم رو ببینم و به خودم یادآور بشم که چه اجزای صورت زیبایی دارم .
یاد گرفتم خودم رو در آغوش بکشم و به خودم عشق بورزم.
یاد گرفتم با اندامم ، افکارم و قلبم آشتی کنم .
و همه این ها از دل رنج و درد و سوگ رفتن تو شکل گرفت .
و همه اینها رو مدیون تو و احساسم به تو هستم .
تنها محرکم برای شروع این راه فقط عشقی بود که از تو در قلبم داشتم.
هنوز اون احساس پا بر جاست ،
اماااا الان خودم هم کنار تو در قلبم نشستم .
و خودم رو دوست دارم .
و در کلامم و افکارم و رفتارم خیلی متوجه این تغییرات به ظاهر کوچک و ساده میشم .
مسیر رشد همیشگی و دائمی، و باید آهسته آهسته و پیوسته پیش رفت،
مهم اینه که من الان در این مسیر هستم و از این بابت بسیار خوشحالم 🙂
و از تو و خدای مهربانم ممنونم...
.
پ‌ن :
داشتم پادکست تو رو گوش میکردم .
هنوز هم صدات برام جذابه .
و هنوز دلم میخواد ساعت ها بشینم و بهت نگاه کنم
و تو فقط حرف بزنی .
هنوز هم حسرت میخورم که جای همکارهات و دانشجوهات نیستم .
یادته قرار بود برام پادکست بخونی ؟
یادته قول دادی برام پادکست بخونی؟
اما نخوندی !!
| Design By : Pichak |
نوری از دور دست ها
سو سو کنان
به تو علامت داد ،
بدان آن نور امید است
که از سمت خدا
برای تو به رقص در آمده است ...
سمت نور برو
و درون خودت سفر کن
تا راه را بیابی!!
.
از خدا، به اندازه عظمتش بخواه
نه اندازه ظرفیت ذهنت:)
.
" اشکال نداره اگه اونجور که فکر میکردی نشد ،
تو هم بار اولته که زندگی میکنی "
.
زخم، برای رنج دادن نیست
بلکه برای یادآوری است که
تو زیسته‌ای،
جنگیده‌ای،
و هنوز ایستاده‌ای !!!
.
امید را برای روزهای بد ساخته اند و چراغ را برای تاریکی !!
